نام علمی دارچین CINNAMOMUM ZEYLANICUM است. دارچین درختی به ارتفاع پنج تا هفت متر است که در همه فصول سبز می باشد. بعد از دو سال که از کاشت درخت می گذرد پس از برش زدن ساقه پوست داخلی ان را جدا و قسمت های چوبی را دور میریزند پوسته های حاصل پس از خشک شدن نوار هایی لوله ای شکل را می سازند که به چوب دارچین معروف است.
پودر دارچین از اسیاب کردن چوب دارچین به دست می آید. بهترین پوسته دارچین پوست درختان یک تا 6 ساله است و اگر سن درخت بیشتر از شش سال باشد اسانس گیاه کاهش پیدا میکند. معمولا همه قسمت های دارچین بوی خوبی از خود متصاعد می کند. از قرون وسطی دارچین به عنوان درمان سرفه ورم مفاصل و گلودرد مورد استفاده قرار می گرفته است. قدمت تاریخی مصرف دارچین بیش از 4000 سال است.
رومیان و مصریان باستان از دارچین به عنوان خوشبو کننده در مراسم مذهبی مخصوصا در مراسم خاک سپاری و مومیایی استفاده می کردند. دارچین در اواسط دوران اروپا به عنوان قسمتی از غدای اشرافیان و طبقه خاص مورد استفاده قرار میگرفت و تجارت ان از سریلانکای کنونی اغاز می شد به زودی و با گذشت زمان سریلانکا امتیاز دارچین را از دست داد و همه دنیا توانستند دارچین را کشف و صادر کنند.
عطر و طعم خاص دارچین از روغن موجود در ان ناشی می شود که سرشار از ترکیبی به نتم سینا مالدهید است که بیشتر تاثیر دارچین بر سلامتی ناشی از وجود همین ترکیب هست . اندونزی و چین بزرگترین صادر کننده دارچین در جهان می باشند.
دارچین بعد از فلفل و زردچوبه یکی از پر مصرف ترین ادویه ها در جهان است و سرشار از اسانس که بر اثر حرارت رایحه ان کاهش می یابد.این اسانس با گذشت زمان به رنگ قهوه ای در می اید.
ویرایش : مهندس مریم سرچمی – کارشناس ارشد صنایع غذایی